De Rocky Mountains

Na nog een dag rijden van meer dan 300km waren we dan eindelijk in de Rocky Mountains met alweer regen. We vertrokken met volle moed en het plan om de scenic drive doorheen het park te doen en nog een korte wandeling die in de gidsen als een must werd omschreven, maar toch voor alle zekerheid en naar goede gewoonte even stoppen bij de rangers in het visitors center. We wilden nog even de rangers mening horen van wat nu echt wel de moeite was in de piepkleine park. We vertelden dat we zeker de scenic drive wilden doen. De ranger moest ons direct al ontgoochelen, want ze waren net de wegen aan het sluiten omdat het sneeuwde. Weer een streep door de rekening door het weer. Het enige wat we nog konden doen was naar het Bear Lake rijden en daar een wandeling naar Nymph Lake, Dream Lake en Emerald Lake ondernemen. We hadden dus niet veel keuze. Weer onze goesting verzameld gingen we maar op pad. Al na enkele honderden meters stijgen waren we allebei al bekaf, vreemd tot we op de kaart keken waar een waarschuwing op stond dat we al 9000voet hoog waren en dat alle wandelingen steigen naar meer dan 10000 voet...dus een goeie 3000m hoog. Zwitserland dus...geen wonder dat we als ouwe versleten mensen ons voortsleurden. Maar het was uiteindelijk wel de moeite. We moesten ook nog middageten en het was al bijna vier uur tegen we terugwaren van wandeling. Dan maar in de regen op een picnickplaatsje een visje bakken, en het heeft gesmaakt. Daarna was het richting Denver. De allerlaatste stopplaats voor we weer op het vliegtuig stappen richting huis, maar de laatste dag ons nog even bezoldigen aan het kopen van wat souvenirs en vooral electronica ;)

Op weg naar de Rockies

Na de sneeuw dachten we dat we ongeveer nu wel alles hadden gehad qua weertypes. Maar dit zou Amerika niet zijn als er ons niet opnieuw een verrassing te wachten stond. Na de sneeuw kwam namelijk het onweer en de wolkbreuken op weg naar Casper. Aangezien er geen highway lag tussen Yellowstone en Casper waren we overgeleverd aan kilometers verouderde wegen vol aquaplanning. Heel leuk als je meer dan 300km moet rijden. Bovendien reden we net dezelfde richting uit als het onweer. Dus zonneschijn na regen was er geen sprake. Het was een immens grijs heel laaghangend deken dat ruim 300vierkante kilometer groot was. Na enkele uren zagen we een lichtpuntje namelijk Thermopolis waar we jawel met grote honger halthielden bij de Mcdonalds. Tja, als je de keuze hebt tussen een obscure lokale hamburgertent en de internationale hamburgertent, gaan we maar voor de meest veilige rommel. Alhoewel, een paar weken geleden had ik nog twee schrekglazen gekregen bij een menu bij Mcdonalds. We kwamen daar aan en we kregen de boodschap dat ze alle schrekglazen dringend terugriepen en we ze zeker niet meer mochten gebruiken. Een reden gaven ze er niet bij...tenzij productiefout. hmm, dat werd even snel opgezocht op het net door mezelf en blijkt dat de tekeningen op de glazen een te hoog gehalte cadmium bevatten. Dus veilig is niet echt de term dat past bij de Mcdonalds. Voor we echter in Thermopolis geraakt waren moesten we nog een aantal bliksemschichten omzeilen, de brandweerwagen en ambulance vermijden om dan eindelijk temidden in een wolkbreuk de parking van de Mcdonalds op te draaien. We waren zeiknat toen we daar als een bende uitgeregende marmotten toekwamen en dat was maar van een afstand van 50meter af te leggen. Tot Bert doodleuk zei dat de lichten van de wagen nog opstonden. Wat grappig...van uitgeregende marmot was het nu een verzopen kieken dat een hamburger zat te eten.
Volgende halte was Casper. Een stadje waar er bitterweinig te zien was, maar ze hadden toch een motel. Dat was genoeg na een ellenlange helse rit. Nog even wat tvgekeken naar het weerkanaal (jawel, een volwaardige zender enkel over het Amerikaanse weer!) en daar stond te lezen dat het deze week hurricane week was en dat er al meer dan 18 mensen waren omgekomen op een kampeerplaats door flashfloods. Slik, en wij moeten binnenkort nog terug naar huis vliegen met maar 40min om onze aansluiting in Chicago te hebben. Haha, hilarisch...not :-( Maar niet te vroeg treuren, eerst nog een laatste nationaal park, nameijk de rocky mountains.

Yellowstone deel 2

Op onze derde dag hebben we de zuidelijke scenic drive gedaan in het park met als stopplaatsen: 'Lower Geyser Basin', 'Midway Geyser Basin', 'Upper Geyser Basin' , 'Mud volcano and Sulfur Caldron' en een grand canyon met de 'Upper en Lower Falls'. Het 'Lower Geyser Basin' bestaat uit de 'Great Fontain Geyser' die ontzettend groot is en om de 8 tot 15 uur in actie schiet. In de tussentijd vult hij zich met water. Daar we ook weer niet zoveel tijd hebben, hebben we deze niet in actie kunnen zien. Ietsje verder ligt de 'White Dome Geyser' die tussen de 30 min tot 3 uur in actie schiet. Deze geiser had - zoals de naam al zegt- een grote witte kegel als basis. Heel mooi om te zien. In de buurt ligt ook de 'Fountain Paint Pot'. Dit is een soort van poel met bubbelende modder in verschillende kleuren. In 'Midway Geyser Basin' ligt de grootste warmwaterbron van het park, namelijk 'Grand Prismatic Spring'. Meestal zie je een bovenaanzicht van dit meer als Yellowstone wordt aangeprezen en het is ook een van de plaatsen die je ooit in je leven moet gezien hebben. Hier waren er ook weer mooie kleuren te bewonderen en natuurlijk ook de welbekende rotte eierengeur ;-). Daarna zijn we doorgereden naar 'Upper Geyser Basin' met als meest bekende de geiser 'Old Faithfull'. Omdat we deze nog niet hadden zien uitbarsten, zijn we bij de vele andere toeristen op een bankje zitten wachten totdat hij uitbarste. Daar hij zo regelmatig is, is het niet zo moeilijk om eventjes te wachten ... alhoewel ;-). Het was leuk om te zien, maar - omdat de bankjes zo ver van de geister staan - verwacht je toch iets meer van de uitbarsting van deze geiser. Tja, de massa volgen is dus niet altijd een goed idee. Maar je moet het natuurlijk eerst gezien hebben om te beseffen dat het niet echt de moeite is. In de late namiddag zijn we doorgereden naar 'Mud volcano and Sulfur Caldron'. Hier konden we nog een andere fenomeen van dit park bewonderen, namelijke sputterende en pruttelende grijze modderpotten en gele sulfurpoelen. De bubbels die naar boven kwamen in de modderpotten deden ons denken aan het maken van kleipotten (je weet wel over welke romantische film ik het heb, namelijk ...). Tegen de avond hebben we de 'Upper en Lower Falls' bezocht vanaf de 'South Rim'. Het was een aangename verassing om iets totaal anders te zien in dit park. Namelijk een grote waterval die neerstort in een soort grand canyon met groene, gele en rode wanden die op sommige plaatsen nog bedekt is met gelaagd wit ijs. Op verschillende uitzichtspunten van de zuidkant, hebben we deze waterval bewonderd. Op onze kamping hebben we nog genoten van zelf klaargemaakt buffelvlees. Echt lekker en ideaal om het bedje terug op te zoeken!
Op onze vierde dag hebben we 's morgens een lekker ontbijt gegeten met onze gebruikelijke ontbijtgranen. Deze keer ook aangevuld met hard gekookte eitjes. De geur die je overal ruikt in het park, was hiervan de oorzaak :-). Na het bezoek aan de zuidelijke kant van de Yellowstone Canyon gingen we vandaag de 'North Rim' of noordelijke kant van de 'Upper and Lower Falls' verkennen. In het daglicht is de waterval nog indrukwekkender dan bij avondlicht. Na dit laatste dessert van Yellowstone moesten we terug verder rijden. Onderweg zien we ook de echte Amerikaanse manier van reizen: een grote mobilhome (zo groot als een autobus) met daarachter een wagen gekoppeld (meestal een pick-up) en in die wagen zat meestal nog een quadmotor of een aantal fietsen. Van luxe gesproken! Nog een tip voor Yellowstone: "Kom hier niet te vroeg, want het kan hier serieus sneeuwen en regenen, jawel zelfs in juni!' Het nadeel van juli en augustus is misschien het grote aantal toeristen ... tja, je moet ergens een keuze maken ;-).

Yellowstone deel 1

Yellowstone ... Deze naam klinkt sommigen misschien bekend in de oren en bij anderen helemaal niet. In Amerika is dit het oudste en drukbezochtste park. Het koestert dan natuurlijk ook hoge verwachtingen bij ons. Nu was de tijd gekomen om te zien of het park deze ook kon inlossen. In de late namiddag - rond 16h15 - kwamen we aan bij 'Old Faithfull Geyser'. Hij heeft deze naam gekregen, omdat zijn uitbarstingen tot op 10 min kunnen voorspeld worden. Omdat in de omgeving van deze Geiser nog andere 'kleinere' geisers liggen en de volgende uitbarsting van 'Old Faithfull' pas om 17h00 was, besloten we om die 'kleintjes' ook eens te bezoeken. Ondertussen begon de hemel ook wat op te klaren. Hier werden we meteen verrast door de uitbarsting van de geiser 'Beehive'. Volgens de ranger die hier uitleg verschafte, is deze geiser zelfs mooier en hoger dan de eerder genoemde 'Old Faithfull'. Dat konden we beiden alleen maar beamen! Ook de andere geisers en hete poeltjes waren mooi om te zien en te horen. Hierdoor hebben we zelfs het spektakel van de 'Oude Getrouwe' maar uitgesteld naar een latere datum. We moesten namelijk nog een slaapplaatsje vinden in of rond Yellowstone. Voor de lol hebben we eens gevraagd of er nog slaapgelegenheden vrij waren in het park en hoeveel die zouden kosten. Blijkbaar waren er nog maar weinig hotels met plaatsjes over. Dat deed ons toch een beetje de wenkbrauwen fronsen, omdat het de laatste 2 dagen constant geregend had. En diegene die nog vrij waren kostten maar liefst 161 dollar per nacht zonder taksen! Dit vonden toch een beetje te duur. Dan maar terugvallen op onze goede ervaring met de Koa kampings. Iets buiten de westelijke ingang lag er ook nog eentje. Hier kwamen we aan rond 20h00. Door het slechte weer besloten we om een cabin te boeken voor 3 nachten. Na onze cabin te hebben ingericht en lekker gegeten te hebben, konden we onze eerste dag in Yellowstone afsluiten met een duik in het indoor zwembad en een relaxerend verblijf in de hottub!
In de tweede dag hebben we de noordelijke scenic drive gedaan in het park, met als stopplaatsen 'Norris Geyser Basin' en 'Mammoth Hot Springs'. Het 'Norris Geyser Basin' bestaat uit twee lussen: Back Basin en Porcelain Basin. Beide wandellussen bestaan uit geisers, fumarolen en mudpots. De verschillende schakeringen van groen, geel, rood en blauw in het landschap geven het een onbeschrijflijk uitzicht. Het lijkt een beetje op een maanlandschap zeggen sommige boeken. Wij beiden werden stil van verwondering bij het aanschouwen van deze natuurpracht! Zoiets aparts hadden we nog nooit gezien. De 'Mammoth Hot Springs' en voornamelijk zijn terassen zijn eveneens een prachtig natuurfenomeen. Vooral in het stukje 'Canary Springs' was de kleurenpracht van de verschillende basins of terrasjes goed te zien. Toeristen die hier al eerder waren geweest, wisten ons ook te vertellen dat dit gedeelte van het park elk jaar enorm verschillend is. Onze lus hebben we dan verder afgemaakt via 'Canyon Village' naar de kamping. Onderweg hebben we ook veel wild kunnen aanschouwen: bizons, beren, wolven, een adelaar en wapiti herten. We prijzen ons zeer gelukkig dat we dit allemaal hebben kunnen bewonderen op een dag!

Grand Teton

Na een goede nachtrust in de cabin en een verkwikkende douche en brunch naast het prachtige 'Bear lake', moesten we onze tocht verder zetten naar het noorden. Het was nog een redelijke lange rit naar de eindbestemming van die dag, namelijk Grand Teton. Rond 14h00 kwamen we aan in 'Jackson', een heel toeristisch dorpje vlabkij de ingang van het nationaal park. Er moesten nog een aantal kleine boodschappen gedaan worden. Dus lekker binnnengestapt in de 'Albertsons' (er was hier spijtig genoeg geen 'Safeway', die hebben namelijk het beste vers brood) voor brood, drank en vlees. Als vlees hadden we 'Elk' gekocht of wapitihert in het Nederlands. Ook gastronomisch moet deze trip hoog scoren ;-), alhoewel dit in Amerika wel een uitdaging kan genoemd worden. Na onze inkopen en een tankbeurt, bereikten we het Visitor's Center van dit park rond 16h30. Aan een 'Park ranger' vroegen we wat informatie betreffende de mogelijke overnachtingsplaatsen en dagtochten. Alle campings waren nog vrij. Onderweg deden we nog een stukje van de 'Scenic Drive'. Hierbij hadden we prachtige uitzichten op de bergketen die het volledige park omringt. De wolken gaven een extra dimensie aan onze foto's. Op dat moment wistten we nog niet dat die wolken een dag vol regen betekenden. Ons tentje hadden we opgesteld in 'Signal Mountain Campground' met een prachtig zicht op Jackson lake. Ons tentje zou hier 2 nachten blijven staan.
Na een regenachtige nacht - die niet bevorderlijk was voor de nachtrust - begonnen we met een ietwat teneergeslagen houding aan de dag. We hielden echter de moed erin en de 'Scenic Drive' die we de vorige dag waren begonnen, zouden we eerst afwerken. Door de regen viel het wel een beetje tegen, maar we waren in ieder geval droog gebleven. Daarna kwamen we terug aan in het Visitor's Center waar we de film van het park hebben bekeken. Tegen de namiddag begonnen de benen toch terug te snakken naar wat beweging en besloten we - ondanks het slechte weer - een tochtje te maken rond het 'Jenny Lake' naar de 'Hidden Fals' en 'Inspiration Point'. Onderweg hebben we een vos, een marmot, een pika en verschillende 'chipmunks' gezien. Toch fantastisch dat je zoiets ook in het wild kan zien, naast de ons welbekende zoo. De 'Hidden Fals' waren indrukwekkend, omdat het niet alleen deze dag, maar ook de voorbije dagen veel had geregend. Het uitzichtig vanuit 'Inspiration Point' (voor mij eerder een transpiration point) was een kleine domper, omdat de wolken vrij laag hingen. Op dit monent was het reeds 17h15 en daar de beentje toch vrij vermoeid waren, hebben we de laatste boot van 18h00 terug genomen naar de overkant van het 'Jenny Lake'. 's Avonds stonden de 'Elk'-burgers op het menu. We moesten allebei toegeven dat dit wild niet alleen schoon is, maar ook heel lekker!
Onze laatste dag in dit park zou bestaan uit een bezoekje aan 'Colter Bay' in het bovenste gedeelte van het park. Daar het nog altijd regende, hebben we maar een filmpje over wolven meegepikt in het vlakbijgelegen museum. Het ging over de verschillende wolven-clan's in Yellowstone die daar door de mens terug zijn geintroduceerd. Een interessante documentaire over de onderlinge verstandhouding binnen dergelijk clan's en tov andere wolven in het park. In hetzelfde museum was ook nog een tentoonstelling over de Indiaanse cultuur. Rond de middag zijn we dan doorgereden naar Yellowstone.

Antilope Island

Vandaag was de dag van enkel maar rijden, rijden, rijden. We vertrokken vol goeie moed, eigenlijk niet wetend waar we zouden stranden. Reeds vlug lag ons streefdoel op Salt Lake City of liefst nog ietsje verder. Ik nam het eerste gedeelte voor mijn rekening. Na ongeveer drie uur rijden kwamen we aan op Antilope Island. Een schiereilandje temidden het grote Salt Lake. Onze gids vertelde ons dat dit wel eens de moeite waard kon zijn. We dachten: laat ons onze boterhammen maar opeten waar er iets te zien valt dan op een saaie picknickplaats langs de highway. Zo gezegd, zo gedaan. Antilope Island was onze middag bestemming. Het was echter wel wat later dan middag. Het was al later dan drie uur in de namiddag en we waren dus best wat knorrig van de honger ;-) Maar het landschap maakte heel veel goed. Ik had nog nooit zo'n ongerepte natuur gezien. Bergen rezen op uit de zoutvlakte, alleen was de zoutvlakte een heus meer, waar zowel witte bergtoppen als groene heuvels in weerkaatsten. Een weg doorkliefde het meer, alleen op deze manier kon je het eiland bereiken. Aangekomen aan het visitors center, hadden we al een paar sublieme baaien en inhammen gezien. Het eiland krioelde namelijk van de dieren. Zwaluwen, ibissen, pelikanen, californische meeuwen, maar ook enorme kudden bizons, rendieren en 'prohorns' zwierven over het eiland. Na een langdurige fotoshoot van enkele bizons, reden we het eiland rond. Naast al dat natuurpracht leven er daar ook niet minder dan vijf soorten muggen, de één al agressiever dan de andere. We zijn allebei nog een paar keer gestoken geweest, ja, zelfs de muggenlotion met 50 procent deet voldeden niet. Onze stopplaats was dus snel uitgegroeid als een echte bezienswaardigheid. Het was tegen zeven uur 's avonds toen we onze tocht nog moesten verder zetten. De eindstop lag in Bear Lake. We vonden dit gewoon op naam zeker de moeite om te stoppen, ook al werd dit doodgezwegen in onze gidsen. Bovendien hadden ze daar zeker een koa-kamping. Na door een bergachtige streek te zijn gereden - je kan het een beetje vergelijken met Oostenrijk - kwamen we rond tien uur aan in Bear Lake...het meer van Genève is er niets mee in vergelijking ;-)...vlug ons potje nog koken en lekker gezellig snuggelen in de koa-cabin. Heerlijk want zo meer naar het noorden is het hier al behoorlijk frisjes 's nachts en het was bovendien ook aan het regenen. Dus geen weer om een tentje op te zetten.

Zion

Wie Bryce zegt, zegt natuurlijk ook Zion. Naar de tips en aanraders van gidsen namen we ons voor dat Bryce maar het kleine broertje was van Zion en dat we veel meer en nog mooier konden verwachten in Zion. Wij dus met volle goesting naar Zion. We kwamen tegen valavond aan in het park. We moesten de highway nog 12 mijl volgen door het park om aan de kamping te geraken. Die 12 mijl duurde heel lang, vooral omdat het ferm bochtenwerk was om te rijden met een maximum van 20 mijl per uur. Ook twee heel smalle tunnels uit de jaren 20 moesten we doorrijden. De één staat zelfs bekend als een staaltje van vakmanschap. In 1930 was het de langste en smalste tunnel van Amerika met maar liefst 6 uitkijkpunten. Nadat we in de kampingplaats aangekomen waren, hadden we pech. Kamping volzet. We reden dan maar met een klein hartje verder en namen de eerste beste kamping...waar ze jammer genoeg schandalige prijzen durfden vragen voor een tentplaats, 37 dollar voor een nacht, amai...we zijn dan ook 's ochtends vroeg naar de kamping in het park gereden en daar hadden we wel meer geluk...ons plaatsje voor de avond was veroverd.
Maar om even terug te keren op de grote broer van Bryce, Zion...wel niets is minder waar...Bryce was beduidend mooier en veelzijdiger dan Zion. Zion is echt een natuurpark om in te wandelen. Er zijn bijna geen scenic views..., slechts één canyon waarin alle wandelingen zich situeren. Dus niet zo veelzijdig, maar toch best mooi. We hebben de lower, middle en upper emerald pool gewandeld. Ze beloofden ons in de gids een oase van rust... Toen we daar aankwamen was het net of ze alle schoolkinderen daar in die oase hadden gedropt. Amai, dat was een kabaal van je welste. Verboden te zwemmen, dat was ook wel de mop van de dag. Iedereen liep er rond in zwempak of -broek. Tsss, vlug boterhammen opgegeten en terug afgedaald. We zijn dan met de shuttlebus naar Wheaping rock gereden, een wenende rots...met hangende tuinen. Ik moet het wel nageven. Hoewel Zion nogal saai kan zijn in zijn landschap is het net het tegenovergestelde wat de bloemenpracht betreft. Heel veel verschillende bloemen stonden er net in volle bloei. Na deze wandeling waren we beiden nogal moe, tot Bert er nog een laatste lap op wou geven en nog de riverside walk doen ook. Heel leuke avondwandeling, lekker plat voor de verandering met alweer talrijke bloemen. We namen ons ook voor om de volgende dag nog een laatste langere wandeling te maken, namelijk die van de hidden canyon, waar hoogtevreeslijders moesten wegblijven. Een uitdaging dus, maar dit is zo positief uitgevallen dat ik op geen enkel moment last had van hoogtevrees, ook al moesten we over smalle richels waar je je moest vasthouden aan kettingen, maar de verborgen canyon was meer dan de moeite waard van de zware klim. Een leuke afsluitende wandeling in Zion... Nu op naar Grand Teton en Yellowstone, maar eerst nog een kleine 1000km rijden.

Bryce

Na een zalige nacht in een 'Cabin' op een Koa kamping in Cannonville, gingen we vandaag Bryce bezoeken. By the way, wie ooit goede kampings wil nemen in de USA, de Koa keten is echt wel de moeite. Ze beschikken altijd over proper sanitair en meestal ook een zwembad en douches. De kleinere meerkost is dit zeker waard. Daar we zin hadden om nog eens in een echt bed te slapen, besloten we om een 'Cabin' te nemen. Er was er nog eentje beschikbaar. Wel een gezinscabin, maar ze boden hem wel aan voor de prijs van een 2 persoons cabin. Dit aanbod konden we niet naast ons neerleggen ;-).

Maar zoals gezegd, gingen we vandaag Bryce bezoeken, maar eerst nog iets anders. De wegen zijn hier gemakkelijk bereidbaar en onze wagen doet het ook uitstekend. En na een paar weken begin je natuurlijk ook wat vlotter te rijden. Soms kun je dan wel eens ietsje harder rijden dan wettelijk is toegestaan om iemand voorbij te steken. Na het inhalen van 2 vrachtwagens zag ik plots zwaailichten verschijnen in mijn achteruitkijkspiegel. Ik kreeg de schrik van mijn leven en verwachtte me aan een zware boette. Anja noemde me een pipo. Mijn hartje kromp dus ineen toen de politiewagen mij voorbijstak en voor ons ging rijden. Hij vertraagde echter niet .... maar ging met snelle vaart verder. Oef, een grote geldsom was ons bespaard gebleven!

En uiteindelijk komen we dan bij Bryce canyon. Dit park is bekend om de 'hoodoos'. Dit is een natuurlijk fenomeen wat zich het best laat verklaren door de foto die hierbij staat. Hierbij hebben we de mooiste 3 mijl wandeling (namelijk een combinatie van de Navajo loop, de Queen's Garden Trail en de Rim Trail tussen 'Sunrise point' en 'Sunset point') van ons leven gemaakt. En dat wil toch wel iets zeggen. Ook al was het weer aanvankelijk niet zo super, namelijk vrij bewolkt. En een echte fotograaf verkiest een blauwe lucht om de kleuren van de omgeving zo goed mogelijk te aanschouwen. Gelukkig werd het weer na een tijdje toch beter en kwam de zon weer tussen de wolken piepen. Dit park bestaat voornamelijk uit view points en na onze fikse wandeling hebben we nog wat genoten van het uitzicht vanuit die verschillende punten. Dit park is echt een aanrader!

Capitol Reef

Om van Canyonlands naar Bryce te rijden, kom je zonder omwegen voorbij Capitol Reef. Aangezien we er dus geen extra inspanning voor moesten doen, zijn we maar binnen gereden in dit nationale park. Veel informatie of aanbevelingen stonden er niet in onze gidsen, dus het was een beetje op goed geluk. Capitol Reef is eigenlijk geen groot park. We hebben een 32 km lange scenic drive gedaan waar voornamelijk geologen zot van zouden worden. Het was wel een mooi zicht midden tussen de zandstenen bergen, maar na een paar van dergelijke bergen te hebben gezien was het esthetische nieuwtje er zowat van af. Wel leuk was dat we onderweg een authentiek boerderijtje van den Mormonen uit het begin van de 20ste eeuw tegenkwamen. Hier kon je allerlei zaken kopen die nog op ambachtelijke manier werden gemaakt. Aangezien we toch allebei snakten naar vers brood (wat hier in Amerika dus nauwelijks te verkrijgen is) kochten we daar Mormoons vruchtenbrood, samen met twee bekertjes kersen- en aardbeienijs. We hebben er goed van zitten smullen, zeker een aanrader zo'n Mormoonse makelei. Ik kon jammer genoeg Bert niet overtuigen om het Mormoons kookboek aan te schaffen ;) Kortom Capitol Reef is zeker niet de moeite, tenzij je een ijverige geoloog bent, om speciaal op je programma te zetten, maar is wel de moeite om even te stoppen op je doorweg. Zeker omdat bij het binnenrijden van het park ook zeer zeldzame petrogliefen te vinden zijn. Deze zijn gedateerd van rond 1300 en zijn gemaakt door de Fremont puebloans (voorouders van de huidige native indians).

Canyonlands

Na het bezoek aan Arches, moesten we natuurlijk nog op zoek naar een plaats om te slapen. Dat dit geen gemakkelijke opdracht ging worden, hadden we 's middags in Moab al ondervonden. Het was al vrij laat, rond 21u schat ik, maar we gingen wel zien. Naast de Colorado rivier waren er een aantal kampeerplaatjes en daar gingen we onze zoektocht starten. De eerste de beste kamping reden we binnen en we hadden al vlug een plaatsje gevonden naast een aantal andere tentjes. Ons tentje was al vlug opgesteld, maar natuurlijk als iets vlot gaat, komen de buren het weer vergallen. We mochten ons tentje daar niet laten staan, omdat het bij hun plaatsje hoorde en de 'camp host' er ons dan toch ging buiten smijten. Tja, afbreken dan maar en verder zoeken ... Ietsje verder op dezelfde weg probeerden we het bij de camping genoemd 'Big Bends'. Op het bordje voor de camping stond wel 'full', maar daar we toch moe begonnen te worden, ging ik maar aankloppen bij de 'camp host' van deze camping. Een nee heb je zowiezo en een ja kun je misschien wel krijgen. Met rustige en zielige stem sprak ik de 'camp host' gemoedelijk aan. En zoals zo vaak, bleek het een zeer vriendelijke man te zijn met jawel een oplossing voor ons probleem. We konden een plaatsje voor noodgevallen gebruiken en dit was er dus eentje ;-). Snel ons tentje hier opgezet, wat gegeten en moe in slaap gevallen met de gedachte: " De stad Moab ligt ons niet nauw aan het hart!"
Na een goede nachtrust zijn we doorgereden naar Canyonlands. Tijdens het rijden is het wel grappig om het groot aantal boten te zien waarmee de Amerikanen door de woestijnen naar de meertjes rijden. Je verwacht namelijk geen boten in de woestijn :-). Canyonlands is bekend om zijn mooie uitzichten op de nabijgelegen canyons. We hebben het noorden van dit park bezocht met onder andere het 'Island in de sky'. Dit kun je beschouwen als een verhoogd schiereiland dat via een weg over een vernauwing van 40 voet te bereiken is. Het eerste wat we gingen doen is de 'Mesa arch' wandeling. Deze wandeling van ongeveer 30 min bracht ons in het midden naar een 'Arch' die een prachtig zicht gaf op de onderliggende canyon. Op deze wandeling zagen we ook bloeiende cactussen en andere mooie bloemen. Na deze wandeling zijn we doorgereden naar de 'Upheavel Dome'. Hier bevindt zich een grote krater waarvan de oorsprong niet duidelijk is. Men heeft 2 mogelijke verklaringen: ofwel is de krater onstaan door een meteoriet ofwel is deze ontstaan door het stijgen en ineenvallen van het onderliggende zout en rotsverschuivingen op de bodem van de krater. De juiste verklaring interesseerde ons niet echt, maar dit natuurschoon des te meer. Om ons bezoek aan dit park te beeindigen zijn we doorgereden naar 'Grand view point overlook' met een weergaloos uitzicht op de onderliggende canyon. Ons nacht hebben we doorgebracht op een kamping in het plaatsje Green river. En zoals de naam doet vermoeden was de rivier hier groen en ook het gras van de kamping!

Arches

Na een dagje in Mesa Verde te hebben vertoefd, keken we naar ons bezoek aan de omgeving van Moab met twee nationale parken uit, namelijk Arches en Canyonlands. We waren zelfs eens vroeg toegekomen in Moab...wat ons meestal niet lukt... fier op deze prestatie wilden we een plaatsje zoeken op een kamping. Een makkie dus...was het niet dat het nu uitgerekend "Memorial Day"-weekend was, met andere woorden: alle Amerikanen gaan kamperen. Moab staat bekend om zijn uitgebreid assortiment aan motels, hotels, kampeergronden etc...maar alles, werkelijk alles was volzet...ah ja, zei de informatiemedewerker van Moab...jaja, das normaal, het is al twee maand! volzet :o Hij gaf ons een tip...rij gewoon 40km het stad uit, sla aan een geel verkeersbordje af en dan kun je daar in het veld je tentje opslaan!...jaja, met alle Chinezen maar nie met de dezen dachten we dan. We besloten ons dag niet te vergallen door dit onplezierig gebeuren en gingen onze troost opzoeken in Arches... en of dit niet de moeite was van de vorige pijniging...amai nie! Wat een natuurwonderen daar allemaal bij elkaar staan, niet te geloven...We reden van de ene natuurlijke brug naar de andere, de ene al meer spectaculairder dan de andere...en allemaal met weer die leuke namen...drie bonenstaken naast elkaar, noemen ze hier "the three gossips"..hihi, andere waren wat minder creatief zoals Landscape Arch (waarvan het rechterondergedeelte was ingestort...impressive), delicate Arch, Tunnel Arch, Pine Tree Arch, North and South Window...maar best allemaal heel mooi en zeker de moeite van het bezoek. Voor we het wisten -jaja de tijd blijft maar tikken zeker als je nu pas doorhebt dat we een uur verloren hadden door de tijdzone over te steken ;)- was de zon ons alweer in de steek aan het laten... Met enige paniek en mijn welbekende uitspraak "shit, we are losing the light...again" beklom ik op een drafje "Turret Arch" waarop de ondergaande zon ons alle schakeringen van oranje liet zien. Ik ging me lekker nestelen tussen andere semi-professionele fotografen om dit spectakel op de gevoelige plaat...tja, sd-card is nie zo romantisch..., vast te leggen. Ah ja, een kleine bemerking...iedereen heeft hier Manfrottostatieven...'t is alsof ze niets anders verkopen...of ze hebben hier allemaal heel goeie smaak (toch op fotografisch vlak ;)) en van gevoelig gesproken, we zullen het een andere keer maar hebben over mijn darmen...

Mesa Verde

's Morgens hebben we nog een lekkere douche genomen op de camping A&A Mesa Verde RV Park & Campground. Deze camping is voorzien van alle comfort (douche, wasmachine, droogtrommel) en daar zullen we tijdens ons verblijf ook maximaal van profiteren. Vandaag stond er Mesa Verde op het programma. Voor diegenen die dit niet kennen. Het is een archeologische site waar de sporen zijn teruggevonden van de oudste cultuur in de USA. De mensen die hier leefden worden de Anasazi genoemd, maar beter is de omschrijving 'Pueblo people' omdat ze niets te maken hebben met de Navajo indianen waaraan het woord Anasazi is ontleend. In het Vistor's Center hebben we ons ingeschreven voor een ranger-wandeling doorheen het bekendste plaatsje van dit park, namelijk 'Cliff Palace'. Dit plekje mag namelijk niet op eigen houtje worden verkend. 'Balcony House' hebben we niet gedaan, omdat hierbij een ladder van maar liefst 10m en een nauwe tunnel overwonnen moest worden. Dit zagen we beide niet echt zitten. De aanwezigheid van de ranger tijdens het bezoek aan 'Cliff Palace' is echter zeer goed meegevallen, omdat we op die manier op een uurtje tijd veel informatie kregen over deze beschaving en het plotse verdwijnen ervan. De bloeiperiode situeerde zich rond 1200 na Christus. Dit 'Cliff Palace' verschafte een verblijfplaats voor 120 mensen. Het was te bereiken via een smal pad. Daar dit op een hoogte van ongeveer 3000 meter ligt, kon je goed voelen dat er minder zuustof in de lucht was. Veel drinken en op het gemakje doen, kwam hier zeker van pas. Na dit bezoekje hebben we nog een aantal andere historische sites bezocht die zorgvuldig en duidelijk de geschiedenis weergeven. In de late namiddag hebben we nog de 'Petroglyphic Trail' gedaan. Omdat deze tocht om 18h30 door een ranger wordt afgesloten, hebben we dit tochtje met flinke tred afgewerkt. Wat normaal 2 uur zou duren, hebben we in 1,5 uur afgewerkt. De voornaamste reden was dat we de uitleg bij ieder punt niet hebben gelezen. We waren namelijk vooral geinteresseerd in de petrogliefen. Deze waren inderdaad de moeite! Het is een dagje vol geschiedenis geweest en de moraal van hun geschiedenis is het volgende: "Spring voorzichtig om met de rijkdom om je heen, want ze is niet onuitputtelijk!" Wel grappig dat deze boodschap juist in dit land is terug te vinden.

Monument Valley

Dit plaatsje wordt ook uitgebaat door de Navajo indianden en behoort niet tot de Nationale Parken. Onze algemene pas was hier dus niet van toepassing. De inkom bedroeg maar 5$, dus daar mochten we niet over klagen. Onze auto had wel alle reden tot klagen, omdat de weg rondom de stenen monumenten een hobbelig weggetje was en een snelheid groter dan 10 mijl per uur niet wenselijk was. De vering werd goed getest en heeft het tochtje van 12 mijl goed overleefd. Iedereen kent dit plaatsje wel vanuit een of andere westernfilm. En het is natuurlijk altijd leuk om je eventjes een filmster te wanen ;-). Alle rotsformaties kregen mooie namen als bijvoorbeeld 'The tree sisters', 'The Organ', ... . Ik moest toegeven dat ze die grillige rotsformaties gepaste namen hebben gegeven. Na het kleurenspel tijdens zonsondergang bewonderd te hebben op de verschillende 'Monumenten', zijn we doorgereden naar Mesa Verde.

Antilope Canyon

...is een echte must werd ons gezegd...en vooral bezoeken tussen 10 en 12 uur 's ochtends. Speciaal met deze richtlijn in gedachten zijn we een nacht in Page gebleven. Na een moeilijke ochtendlijke start, namelijk wakker geraken en de schrik van mijn leven gepakt te hebben toen het besef er kwam dat ik de hele nacht met een lijk tussen mijn lakens had geslapen...jawel, de respectievelijke kakkerlak kan het niet meer navertellen.
Dan maar richting Antilope Canyon, het was al iets voor 11. Maar geen paniek, in de gids stond namelijk dat er om het half uur gidsbeurten waren. We kwamen om iets na 11 aan...en nadat ze ons niet minder dan 12 dollar hadden afgefutseld voor een parkeerplaats vertelden ze ons dat de volgende beurt pas op de middag vertrok. Waarom was ik nu wat pissed...wel ja, de canyon is beroemd om zijn lichtinval, vandaar dat we ook tussen 10 en 12 moesten gaan, want zonder licht was dit maar een gewone canyon...en een bezoekje kostte ons verdorie niet minder dan 50 dollar. Na een leuke en hobbelige woestijnrit kwamen we aan in de canyon. Ik stoof alvast door de canyon en als een gek begon ik maar te fotograferen...ik was er niet ver naast...het licht heeft het nog een half uur uitgehouden...maar ik was algauw een 300 foto's rijker. Ik heb nog geen tijd gehad om het resultaat te bekijken, maar voor die prijs moet er wel een mooie tussenzitten ;) Niet alleen het inkomticket bleek duur, maar ook de weersomstandigheden braken me zuur op. Er stond die dag namelijk heel veel wind...en wat zegt je een kloof, veel zand en wind? Yep inderdaad, het ergste wat een fotograaf kan overkomen...drie zandkorrels op de sensor. Ik hoop maar dat ik er vanaf kom met een professionale reinigingsbeurt...zucht...dus de foto's moeten gewoon de moeite waard zijn ;-)

Grand Canyon

Na het bezoekje aan de Hoover Dam zijn we doorgereden naar de Grand Canyon. Hier zijn we aangekomen rond 18h00. Daar de zon ondergaat zijn we het park binnengereden en hebben we halt gehouden aan het Yavapai Point om de verschillende kleurschakeringen in de canyon te bewonderen. Hierna zijn we op zoek gegaan naar een plaatsje om te rusten. Daar de kamping in het park volzet was, zijn we iets buiten het Nationale Park naar de kamping Ten-x gereden. Hier hebben we ons tentje geplaatst aan de rand van de kamping op plaatsje 68 naast het bos.

De volgende dag hebben we van een lekker zelfgemaakt ontbijt genoten met ei, muesli en fruit. Met voldoende energie om er tegenaan te kunnen hebben we in het Visitor's Center een keuze gemaakt uit de beschikbare wandelingen. Uit het ruime assortiment was de South Kaibab trail de gelukkige. Deze wandeling vertrekt op de rand van de 'South Rim' en gaat zo tot aan de Colorado rivier. Onze doel was om ongeveer 4 uur te wandelen. Het was hier namelijk rond de 30 graden Celsius en dus niet geschikt voor de schrijver om te zware inspanningen te leveren. We zijn tot aan Ceder Creek geraakt. We hadden ongeveer 1,5h gedaald, dus nog verder afdalen was niet echt verstandig. De hitte moet hier niet onderschat worden! Op elk locatie stond hier wel een belangrijke waarschuwing en verwijzing naar. Uiteindelijk hebben we ongeveer 2h gestegen naar ons beginpunt. Daarna zijn we naar het vertrekpunt gereden van de 'Hermits route'. Deze route kan enkel te voet gedaan worden of met behulp van de shuttle bus. We hebben geopteerd voor een combinatie. De volgende stops hebben we aangedaan: Hermits point, Pima point, Mohave point, Hopi point en Powell Point. Op dit laatste punt hebben we weer genoten van een zonsondergang. Om onze dag te besluiten zijn we de Imaxfilm van een half uurtje over de Grand Canyon gaan bekijken. Hierin vertelden ze over de eerste bewoners en ontdekkers van deze canyon via indrukwekkende beelden op een groot scherm. Vooral de beelden van de rafting doorheen de canyon en de helicopter die rakelings over de rivier vliegt, geven je een zinderende impressie.

Op de derde dag en laatste dag in de Canyon hebben we de Desert View weg genomen. Dit is opnieuw vlak langs de 'Rim', maar ditmaal aan de tegenovergesteld zijde dan Her;its Road. Hierbij zijn we gestopt aan de volgende uitzichtspunten: Yaki point, Grandview point, Moran point, Lipan point en Dessert View. Op dit laatste punt staat er nog een mooie 'historische' Watchtower. By the way, alles bij de Amerikanen dat ouder is dan 50 jaar is historisch en dient geklasseerd en beschermd te worden. Gelukkig is dit in Belgie wel eventjes anders :-). Deze toren was heel mooi ingericht met figuren en tekeningen die verwezen naar de vroegere bewoners van deze canyon.

Nu zitten we in Page vlak bij Lake Powell in het Page Boy Motel en beschikken we terug over de moderne facaliteiten zoals een douche, bed en draadloos internet. Op die manier kunnen jullie weer genieten van het vervolg van onze reis. Waarschijnlijk zal het de volgende dagen ietsje rustiger zijn op de blog, omdat we terug in ons tentje zullen overnachten en grote steden niet direct in de buurt zijn. Morgen gaan we dan doorrijden naar Antilope Canyon.

Hoover Dam

Na goed geslapen te hebben in ons motelletje, zijn we terug vertrokken richting Grand Canyon. Aanvankelijk was het niet de bedoeling dat we de Hoover Dam volledig gingen bezoeken. Daar echter de ingenieur in mij naar boven kwam, hebben we toch besloten om deze dam te vereren met ons bezoek. Op de nabijgelegen parkings bij de dam moest je al 7$ betalen voor een staanplaatsje. Dit hadden we echter niet over voor een parkeerplaats. Ietsje verder verwijderd van de Dam, slechts enkele 100m verder kon je gratis parkeren. Goed meegenomen. Het is een indrukwekkend bouwwerk en een prachtig kunstje van engineering om de machtige Colorado rivier te temmen. Het toppunt was het bezoek aan de Power Plant met de generatoren van de waterkrachtcentrale. Ook de 'Art Deco'-stijl waarin het geheel is opgebouwd zorgt voor een aparte sfeer. De Dam is gerealiseerd in een tijdspanne van 5 jaar en dit tijdens de grote recessie in Amerika in de jaren 30. Daarna duurde het nog 6 jaar vooraleer Lake Mead, het kunstmatig meer achter de Dam, volledig gevuld was. Meer dan 5000 mensen waren dagelijks in de weer aan de bouw van de dam. De dikte is ongeveer 2 voetbalvelden. En zo kan ik nog een hele rits van indrukwekkende cijfers opsommen. De Amerikanen rekenen het zelfs bij de grootste prestatie van de mens en vergelijken het met de bouw van de piramides. Het bezoek was zeker de moeite waard!

Death Valley

Ontwaken in de gammele John Wayne 'suite' en zien dat mensen met hun winterjassen, mutsen en handschoenen door het stadje lopen...vreemd voor een stadje nabij het warmste gebied in Noord-Amerika...zeker als je dan ziet en de bergen rondom je allemaal volliggen met sneeuw. Er zal wel degelijk iets mis zijn met ons klimaat was mijn eerste gedacht van de ochtend ;)

Vandaag rijden we dus naar Death Valley...ze voorspellen een aangename temperatuur van 23 tot 35 graden. Gelukkig...Bert zal niet teveel moeten afzien en bijgevolg ikzelf dus ook niet :)

We rijden het park binnen en zien al onmiddellijk dat er boven de bergen zware regenbuien hangen, wat het landschap er alleen maar fantastischer doet uitkomen. De eerste stop zijn de 'sand dunes', een prachtige duinen midden in de vlakte van Death Valley. Een eerste grillig spel van de natuur...na onder een zware middagzon rondgecrossed te hebben, rijden we naar Zabriski point, een oude boraxmijn met weerom een schitterend uitzicht. Nadat we wat geimproviseerd gegeten hebben in onze wagen (met overheerlijke aardbeien, man toch wat voor fruitkeuze ze hier hebben en hoe goedkoop...daar kunnen belgen enkel jaloers van zijn!). Na een twintigtal kilometer met de wagen en een kort klimmetje staan we op Dante's View...een uitzicht op de Sierra Nevada en Death Valley om van te snoepen, echt onvergetelijk. De tijd leek voorbij te vliegen en we moesten nog aan het grootste gedeelte van het park beginnen. Vlug reden we terug naar Furnace Creek waar we onze doorritpermit moesten gaan ophalen...en ondertussen kon ik het toch niet weerstaan om een souvenirtje mee te brengen, een monopolyspel van de nationale parken :) Volgende stop: Artists drive, met het gebergte Artists Pallet...een mooi gebergte met verschillende gesteenten, zodat het een explosie was van kleuren in één berg. Heel mooi. De Artists drive, door het gebergte mocht er ook zijn. Ik was de hele dag chauffeur en heb me zeker goed geamuseerd. Er waren namelijk talrijke bochten en waarschuwingen voor "dip"...met andere woorden, een roetjsbaan kon er aan tippen...ik heb dan maar eens de vering van onze nissan altima hybride wagen getest...en goed bevonden :) Het was al tegen de avond toen we de voorlaatste stop aandeden namelijk "Devils golfcourse", een zoutvlakte waar de zoutkristallen wel lijken op golfballen temidden van zoutrotsjes. Zeker de moeite als je er middenin staat...van ver leek het ons op het eerste zicht niet veel te zeggen, maar weerom de moeite voor een stopplaats. De zon was nu al aan het ondergaan toen we bij de laatste stop kwamen, "badwater", het laagste punt op aarde, 86 meter beneden zeeniveau. Ze hadden zelfs een bordje met het zeeniveau opgehangen op de nabijgelegen rots. We wandelenden naar, wat wij op het eerste zicht vermoed hadden, water...maar bleek dat het eigenlijk een immense zoutvlakte was... Wat was ik eigenlijk ook aan het denken...water in Death Valley...hoewel we toch een beetje regen hebben gehad onderweg :-)...het was nu al ruim half acht en we moesten nog een plaatsje vinden om ons avondeten te koken. We kwamen voorbij een molenruine en daar hebben we in het donker ons potje gekookt. Vlug vlug want we waren beide niet gerust op ons stopplaatsje zo temidden van een vlakte. Dan maar verder rijden naar Boulder City, net voorbij Las Vegas. Het was doen al half één wanneer we uitgeput in het motel "Nevada inn" zijn beland...klaar om morgen af te zakken naar de Grand Canyon.

een chill- en drivedagje

op weg naar Death Valley. Dat was de missie voor deze dag, maar eerst even wat uitslapen...heerlijk blijven liggen tot 10u tussen de bergen van Sequoia, naast een kabbelend riviertje luisterend naar de wakkere vogeltjes....echt een zalig tussendoortje op deze leuke, spannende, schitterende maar ook slopende reis. Na een stevig ontbijt en het inpakken van de tent, gaat het richting Bakersfield. We zitten momenteel wat door onze proviand en moeten dus dringend inkopen gaan doen. Een tussenstop in Bakersfield was dan ook een must. Wat eerst leek op een klein tussendoortje bleek later toch weer een missie te zijn geweest. Op zoek naar een groot warenhuis zijn we eerst gestopt bij de mcdonalds. Nee, niet vanwege de grote honger of de drang naar hamburgers, maar de nood om onze exploten op onze blog te kunnen updaten. Na een korte chat met het thuisfront en het opsnorren van een adres van een warenhuis, reden we naar het warenhuis, die dus niet te vinden was op dat adres. Na een paar keer richting te hebben gevraagd zijn we dan eindelijk bij de Albertsons uitgekomen. Weer een nieuwe naam in ons lijstje met nuttige info. Jawel, het was algauw vijf uur toen we inkopen hadden gedaan! We hadden zelfs nog geen tijd gehad voor ons middageten...vlug wat boterhammen binnenspelen en zo vlug mogelijk weer op pad, we hadden namelijk nog wat mijlen af te leggen tot onze crashsite...in Lone Pine, niet ver van Death Valley. Rond negen uur 's avonds zijn we beland in het hotel die zelfs speciaal gebouwd werd in de jaren '20 om de crew van de John Waynefilms te huisvesten. Zeer speciaal en oud hotelletje. We zitten momenteel dus op een kamer, zonder sanitair (wel op de gang). We hadden niet veel keuze, aangezien het weekend was zaten al de andere hotels al vol of enkel de dure kamers waren nog beschikbaar. Dit was de laatste kamer dat ze nog hadden. Ik hoor jullie al zeggen...en jullie tentje? Wel dit was niet echt een aanrader aangezien het hierbuiten reeds goed aan het waaien is. Morgen voorspellen ze namelijk stormweer. Dat wordt weer een spannende uitstap. Kokend neergebliksemd worden in Death Valley...zal deze plek zijn naam gestolen hebben? Morgen zullen we het zeker geweten hebben :)

Sequoia

Van Squaw Valley zijn we via King's Canyon naar Sequoia National Park gereden. Op deze route kregen we een mooi zicht op King's Valley. In Lodgepole Visitor's Center hebben we een video over de beren van Sequoia bekeken. Het ging vooral over hoe de beren in het wild moeten leven en hoe de bezoekers zich moeten gedragen tov deze beren. Hieruit bleek ook dat er maar een soort beer is, namelijk de Amerikaanse zwarte beer die voorkomt in blond, bruin en zwart. De grizly beer is uitgestorven in het jaar 1922. Hierna hebben we de 'General Sherman Tree tussen andere sequoia's bezocht. Niet de grootste, niet de dikste, maar wel de meest volumineuze boom ter wereld! Ietsje verder rijden ligt het 'Big Trees Trail' rond een 'meadow'. Hier waren een bruine moederbeer met haar twee jongen en een zwarte beer aan het eten en drinken! Wat een geluk dat we zoiets mochten aanschouwen! Daarna zijn we doorgereden tot het 'Giant Tree Museum' waarvoor 'Sentinel' staat, de hoogste boom ter wereld. Iets verder ligt de 'Mono Rock' met een uitzicht op de vallei over 360 graden. Hier in de buurt lag er ook een gevallen boom, waarop je vroeger kon parkeren met de wagen. Dit plaatsje had de toepasselijk naam 'Auto log'. Hierna hebben we het park verlaten en nu hebben we ons genesteld op een camping genaamd 'Three Rivers Hideaway'.

Yosemite deel 3

Aangezien het gisteren een zware dag was geweest, hebben we het vandaag wat rustiger aangepakt. Eerst nog wa spulletjes ingekocht en in het Visitor's Center de film bekeken over het park en de tentoonstelling over het park doorgewandeld. Rond 12h00 zijn we met de gratis shuttle bus aangekomen op stop 17, namelijk Mirror Lake. Aanvankelijk wilden we volledig rond het meer wandelen, maar dit was niet meer mogelijk. De laatste jaren zijn er enkele 'slides' van gesteente geweest waardoor een gedeelte van het pad onbegaanbaar was. Ons wandeling is dan geen 'loop' geworden maar een heen en terug wandeling. Het meer was ideaal om speciale effecten te voorzien in onze foto's. Rond 18h00 zijn we dan doorgereden naar King's National Park. Op deze weg kregen we nog een mooie 'Tunnel View' op de vallei. Tijdens deze late tocht hebben we ook nog een aangereden beer gezien die verdwaasd over de weg aan het dolen was. Gelukkig stondenn er verschilende auto's en mensen die ons met zwaaiende armen waarschuwden. Uiteindelijk zijn we beland in een motelletje in Squaw Village op enkele km van het park.

Yosemite deel 2

Vandaag staan we vroeg op om inkopen te doen in de sportshop. Voor het middageten hebben we namelijk nog een gasvuurtje en aansteker, potten en pannen nodig om als echte kampeerders ons potje te kunnen maken. Na het shoppen gaan we de Lower Yosemite Falls bezoeken. Hier komt de grote massa op af, omdat de wegen hiernaartoe met asfalt zijn voorzien en er geen hoogteverschillen zijn. Hierna eten we onze zelfgemaakte boterhammetjes op aan de start van de wandeling naar de Upper Yosemite Falls. Dit is een zwaarder pad met vele zigzag bewegingen in om snel hoogte te kunnen winnen. In deze wandeling zijn we beiden zeer diep geweest en ons lichaam heeft het laten weten. De beloning mocht er anders wel zijn: prachtig zicht op Upper Yosemite Falls, Half Dome, El Capitan, Sentinel... Onderweg zijn we het uitzichtspunt Colombia Rock gepasseerd. De waterval hebben we zelfs gezien van boven uitkijkend op Yosemite Valley. Anja heeft genoten van haar prestatie. Alhoewel ze me we wel wilde vermoorden. De Half Dome was op de terugweg zelfs voorzien van een regenboogaureool. Deze eerste echte wandeling heeft maar liefst 7 uur in beslag genomen! Terug bij ons tentje zijn we om 22h00 begonnen met ons potje te koken, namelijk kippesoep en daarna worstjes met appelmoes.

Yosemite Deel 1

We vertrekken vanuit de Holiday Inn in Oakdale naar Yosemite. In het hotelletje hebben we in de morgen nog kunnnen genieten van een warm buffet met spek, eieren, muffins en andere zaken die ik echter niet ken. Daarnaast waren er de Amerikaanse gesuikerde 'koffiekoeken'. Als afsluitertje hebben we genoten van een warme chocomelk. Hadden we meer tijd gehad dan hadden we waarschijnlijk ook nog genoten van het zwembad.
Ongeveer rond 12h00 bereiken we Yosemite National Park. Hier kopen we onmiddellijk ons pasje aan voor alle Nationale parken ($80). Bij navraag aan de rangers blijken de meeste campings volgeboekt te zijn. Ze raden ons aan om het bij het vlakbij gelegen kampeerterrein eens na te vragen. Als bij wonder is er juist een plaatsje vrij gekomen op deze kamping en dit laten we niet liggen. We plaatsen onze tent op spot nummer 43. We eten hier nog wat en rond 15h00 rijden we het Nationale park binnen. Direct na de ingang zien we bij een poeltje een beer die water aan het drinken is. Echt fantastisch! We rijden verder door en bezoeken onder andere Breidelveil fall of zoiets ongeveer. Daarna zitten we in het echte Yosemite Valley. Hier rijden we nog wat rond en genieten van het natuurschoon. Rond 18h00 komen we dan aan in het Visitor's center. Hier is echter alles dicht. Aangezien het al zo laat is en we nog geen gasvuurtje hebben om eten te maken, gaan we Amerikaanse pizza eten op de eerste verdieping in een vrij ongezellig restaurantje. Daarna rijden we terug naar de kamping om voor de eerste keer te slapen in ons tentje.

van san francisco naar Yosemite

Vandaag plannen we ons vertrek uit san francisco naar Yosemite.
Onderweg gaan we ons nog bevoorraden met veel lekkers en electronica.
Het zal opnieuw een avontuur worden aangezien we via internet geen vrije slaapplekken meer hebben gevonden voor Yosemite. We vertrekken gewoon en zien daar wel waar we belanden.
Gisteren hebben we de hele dag San Fran ontdekt met natuurlijk de golden gate bridge, Alcatraz, fisherman's warf, pier 39, grace cathedral, cable car (jammer genoeg niet het museum)...maar wel het Walt Disney museum (waarvoor dank aan Bert om het uit te houden :-))...en noem maar op.
Vandaag is het hier aan het regenen, dus nemen we de auto om de scenic drive te doen doorheen San Fran en de laatste dingen die we nog niet gezien hebben mee te pikken.

meer nieuws volgt vanuit Yosemite!

San Francisco eindelijk ;-)

We zijn gisterenmiddag rond 14h00 in San Francisco aangekomen. Diegene die ons vluchtschema kenden weten dat dit niet ons normaal aankomstuur was. Het geraken op deze plaats was al een hele belevenis op zich. Laten we beginnen bij het begin. Vrijdagmorgen waren we om 6h30 opgestaan om de bus en de trein te nemen naar Zaventem. We hoopten beiden dat die verdomde IJslandse vulkaan geen roet in het eten zou gooien. Dit was ook niet het geval, wel iets anders natuurlijk. Onze vlucht naar Chicago was blijkbaar gecancelled. Joepie, daar was het al. Gelukkig kon de vlucht omgeboekt worden via Washington, Las Vegas om dan uiteindelijk aan te komen in San Francisco. Het ging ons maar 5 uur extra kosten via deze omweg. Onze eerste vlucht had al 1 uur vertraging. Dus kwamen we ietsje later aan in Washington. Zoals iedereen weet is dit niet de plaats om de douane te passeren. En ditmaal waren er ook maar 3 loketten open voor niet-Amerikanen. Geen paniek echter, want we hadden nog 2 uur om onze aansluitende vlucht te halen. Al vlug bleek dat het toch op het randje ging worden. Na het passeren van de loketten hadden we nog 5 minuutjes over voor onze volgende vlucht. Bye bye dachten we. Anja heeft dan snel de bagage gerechecked, maar op het bord zagen we dat onze vlucht gesloten was. We besloten toch om een kijkje te gaan nemen. Bij het wandelen naar de gate riepen ze "Final Call" af voor onze vlucht. Dus lopen naar gate D15 over een afstand van 1 km denk ik. Het was in ieder geval ver weg. Anja had wat last van haar zware rugzak dus ging ik op kop lopen en al zwetend en puffend kwam ik aan de gate aan. Oefff, we hadden het gehaald! Maar het avontuur was nog niet gedaan. De vlucht, waar we nu opzaten, naar Las Vegas had ook vertraging door onweer. Twee uur later dan gepland zaten we toch in de lucht. Maar onze volgende vlucht konden we zowiezo vergeten. Toen we landen in Las Vegas, was de vlucht juist weg. Waarschijnlijk maar 15 min want de tekst stond nog boven de respectievelijke gate. Het was nu al 21h00 in Las Vegas. De loketbediende heeft ons dan gezet op de vlucht van 8h22 de volgende dag. Om van dit nog een voordeel te maken hebben we dan 's nachts de strip in Las Vegas afgewandeld en enkele casino's binnengewandeld om het chique jonge volkje als toeristen te aanschouwen. 's Morgens hebben we dan de vlucht genomen en rond 12h00 waren we in San Francisco. Met onze huurauto, een hybride Nissan Altimera zijn we naar ons Hotel La Luna Inn gereden. Na eventjes dit mooie hotel aanschouwd te hebben zijn we om 15h00 in bed gekropen na een verfrissende douche. Vandaag zijn we wakker geworden om 7h30. We hebben dus wel kunnen bijslapen om aan de voglende etappe te beginnen. Uitgerust is dit natuurlijk wel een pak gemakkelijker!

Groetjes vanuit San Francisco van Bert en Anja

Op hete kolen

Vanaf vandaag nog slechts twee volle dagen voordat we op het vliegtuig stappen richting San Francisco (dit in de veronderstelling dat de berg met de onuitspreekbaar en nog minder schrijfbare naam in Ijsland zich eindelijk eens wat gedeisd zal houden :-))
De voorbije dagen zijn nogal hectisch geweest om nog de allerlaatste aankopen en regelingen te treffen. Het uitschrijven voor de verkiezingen was nog een extra administratief toemaatje van de regering, waarvoor dank :-( en een vervroegd fotografieexamen ook, waarvoor dank aan het CVO ;-)
Maar tussendoor hebben we toch nog een gaatje gevonden om nog eens onze planning te overlopen en jawel...nog voor we vertrokken zijn, moeten we al schrappen. Zo zullen we waarschijnlijk niet de noordkant van de Grand Canyon doen, maar in de plaats gaan we naar het betoverende Antilope Canyon. Verder gaan we vanaf de Grand Canyon rechtstreeks via Monument Valley naar Mesa Verde, waarbij we via Arches afzakken naar Zion. Hiervoor moest Colorado Monument ook wijken....
maar laten we niet al te vroeg vooruitlopen op de zaken...eerst proberen deftig in San Francisco te geraken via een tussenstop in Chicago!..and if you're going to San Francisco...be sure to wear some flowers in your hair :-)

maar eerst alles in een rugzak gepropt zien te krijgen...dit wordt mission impossible deel 1

Nog anderhalve maand...and counting

Welkom op onze blog over onze rondreis naar de nationale parken van West-Amerika.
Jawel, we zijn zo zot genoeg om ons tentje te pakken en een hele maand rond te trekken van het ene natuurwonder naar het andere. Vandaar dat het ons leuk leek om al onze ervaringen te bundelen op deze blog...die ook voor jullie gemakkelijker te volgen is dan aparte mailberichten. Bovendien kunnen we hier dan ook enig bewijsmateriaal mee uploaden zodat jullie gezonde nieuwsgierigheid genoeg kan worden gevoed.

Na al wat reisgidsen te hebben doorworsteld, staat ons programma voor de rondreis ongeveer vast. De vliegtuigtickets en de auto zijn al geboekt! Nu enkel nog wat formaliteiten zoals visum, internationaal rijbewijs en voldoende creditkaarten aanschaffen en we kunnen vertrekken :-)

Ons programma:

14 mei: vertek uit België en aankomst in San Francisco
15 mei: San Francisco
16 mei: San Francisco
17 mei: Vertrek naar Yosemite Nat.park
18 mei: Yosemite
19 mei: Yosemite + Devil's postile Nat. Monument
20 mei: Sequoia nat.park
21 mei: Death valley + Las Vegas
22 mei: Hoover Dam (Lake Mead) Grand Canyon Caverns
23 mei: Grand Canyon Zuid
24 mei: Antilope Canyon
25 mei: Monument Valley
26 mei: Mesa Verde
27 mei: Mesa Verde
28 mei: Arches
29 mei: Canyonlands
30 mei: Capitol Reef nat.park
31 mei: Bryce nat.park
1 juni: Zion Nat. park
2 juni: Zion Nat. park
3 juni: reis naar Salt Lake City
4 juni: Teton
5 juni: Teton
6 juni: Yellowstone
7 juni: Yellowstone
8 juni: Yellowstone
9 juni: Yellowstone
10 juni: reserve
11 juni: reserve
12 juni: Rocky Mountains
13 juni: Denver
14 juni: afreis naar België
15 juni: aankomst in België + gaan werken :-(